سال ۹۸ با تمام فراز و نشیب‌هایش به ‌پایان رسید. سالی که به اعتقاد اکثر کارشناسان اقتصادی یکی از سخت‌ترین سال‌های اقتصاد ایران طی ۴٠‌ سال گذشته بود.

رکود تورمی، کاهش شدید قدرت خرید خانواده‌ها، عدم توسعه و بهره‌وری در تولید، افزایش ‏قیمت مسکن و رکود شدید در این حوزه و کاهش قابل‌ توجه میزان رشد اقتصادی بخشی از مهمترین دستاوردهایی بود که سال 98 با خود به همراه داشت.

در صنایع مبلمان نیز در سالی که گذشت بسیاری از تولیدکننده‌ها با چالش شدید واردات ماشین‌آلات، یراق‌آلات و مواد مصرفی در صنعت مواجه بودند و برخی از محصولاتی که وابستگی بیشتری به واردات داشتند از ردیف تولید خارج شدند. تحریم‌های فزاینده و محدودیت جدی تبادلات مالی و بازرگانی خارجی نیز صدمات بسیاری را به خصوص به بخش تولید وارد ساخت، اما در همین شرایط نیز برخی از کسب‌وکارها توانستند به ‌نوعی این مساله را مدیریت کنند و با جایگزین کردن برخی قطعات و مواد اولیه و محدود کردن دامنه تولیدشان به محصولاتی که نیاز کمتری به محصولات و خدمات خارجی داشتند همچنان در بازار حضور فعال داشتند. از سویی با تمام تلاش‌هایی که انجام شد در این سال نیز صنایع مبلمان ما نتوانست در این حوزه موفق عمل ‌کند.

در جایی خواندم که بخشی از توسعه صنعت مبلمان به‌خصوص مبلمان خانگی و دکوراسیون وابسته به سطح رفاه اقتصادی و آرامش اجتماعی آحاد جامعه است. در این شرایط تعداد بیشتری از جمعیت جوان کشور ازدواج می‌کنند، صاحب فرزند می‌شوند. خانه‌هایشان را بزرگ‌تر و مجهزتر می‌کنند یا خانه‌ای کوچک می‌خرند. بالا رفتن گریزناپذیر قیمت‌ها از یک‌سو و کاهش رفاه اقتصادی و قدرت خرید مردم از سوی دیگر در سال گذشته موجب شد که مانند همه حوزه‌های دیگر رشد و رونقی که در شرایط عادی انتظار آن می‌رود حاصل نشود. بله اینها بخش کوچکی از اتفاقاتی بود که در سال 98 رخ داد.

اما این پایان ماجرا نبود. چرا که در ماه‌های پایانی سال یک بیماری فراگیر ناشناخته نیز تیر آخر را بر ‏پیکر بی‌جان اقتصاد ایران زد و کشور را با مشکلات جدیدی دست به گریبان کرد.

بله ویروس کرونا، مهمترین یادگار سال 98 بود که البته تنها مخصوص ایران نبود و سراسر دنیا را درگیر خود کرد. اما نحوه برخورد با آن و میزان تمهیدات برای مقابله با آن در بین کشور‌ها بسیار متفاوت بود، که بی‌شک به تفاوت‌های ناشی از اقتصاد و ظرفیت متفاوت کشور‌ها برمی‌گشت. در این میان محدودیت‌های اقتصادی که به‌خاطر تحریم‌ها به وجود آمده بود بار منفی مضاعفی را به صنایع کشور وارد ساخت. در این میان بیشتر صنایع کشور به خصوص صنایع چوب و مبلمان شرایط نامساعدی را پشت سر گذاشت و خسارت بسیار زیادی را متحمل شد.

در این ماه‌ها که کشور درگیر ویروس کووید 19 بود و صحبت‌هایی در خصوص معرفی صنایع آسیب‌پذیر به میان آمد؛ متاسفانه صنایع چوب و مبلمان در این گروه‌بندی قرار نگرفت. این درحالی است که صنعت ما از سهم اشتغالزایی بسیار بالایی برخوردار است و صنعتی مهم و اثرگذار در اقتصاد کشور محسوب می‌شود. بی‌شک صنایع چوب و مبلمان در این تقسیم‌بندی ناعادلانه جزو یکی از مظلوم‌ترین صنایع کشور در بحران همه‌گیری کرونا بوده است.

در این میان بسیاری از روسا و تشکل‌های صنایع چوب و مبلمان کشور نامه‌نگاری‌های خود را با مسئولان وزارت صمت درباره مشکلات این صنعت آغاز کردند تا شاید بتوانند از حمایت‌های دولتی بهره‌مند شوند، اما متاسفانه هنوز اتفاق ارزشمندی در این خصوص رخ نداده است.

بنابر پیش‌بینی‌های انجام شده توسط اقتصاددانان برجسته جهان در سه ماهه دوم سال میلادی جاری به دلیل شیوع کرونا شاهد ۲۰ تا ۵۰% سقوط رشد تولید ناخالص داخلی جهان خواهیم بود. بی‌شک این بحران بزرگترین بحران دهه‌های اخیر بوده که از بحران 2008 شدیدتر است و شاید بزرگ‌ترین بحران از زمان رکود بزرگ در دهه 1930 باشد. بنابراین، این بزرگترین بحرانی است که تا به حال با این شدت دیده‌ایم. اقتصاد جهان در سال 2020 راکد خواهد شد و با ادامه یافتن این شرایط بسته به شرایط اقتصادی کشورها ممکن است تا سال‌ها اثرات منفی آن ادامه یابد.

به هر حال باید منتظر ماند که سایه شوم ویروس کرونا چه زمانی از میان می‌رود؛ زیرا طولانی شدن مدت حضور آن به معنی کم شدن تولید و خوابیدن کسب‌و‌کار است.

گزارش کامل این مصاحبه را می توانید در شماره 140 مجله صنایع چوب و کاغذ بخوانید.

سال ۹۸ سالی که به اعتقاد اکثر کارشناسان اقتصادی از سخت‌ترین سال‌های اقتصاد ایران طی ۴٠‌ سال گذشته بود. رکود تورمی، عدم توسعه و بهره‌وری در تولید، افزایش ‏قیمت مسکن بخشی از مهمترین دستاوردهایی بود که سال 98 با خود به همراه داشت.